راه بی زمان

خداوند هنگاميكه بر آدم منت نهاد و او را مسجود فرشتگان خويش ساخت اين مسئله باعث غرورى در آدم

شد زيرا كه او با خود مى‏گفت آيا بشرى بر تر از من در ميان آفريدگان خدا وجود دارد؟ خداوند كه بر نيت آدم

آگاهى داشت خطاب به او فرمود: اى آدم بر ستون عرش من بنگر تا چه مى‏بينى؟ آدم نيز بر بلنداى عرش اين

جملات را نوشته يافت «لا اله الا اللّه، محمد رسول اللّه، على بن ابيطالب امير المومنين و زوجته فاطمه

سيدة نساء العالمين و الحسن و الحسين سيد الشباب اهل الجنة» آدم با تعجب پرسيد: پروردگارا اينها

كيانند؟ ندا در رسيد: آنها از ذريه تو و برترين خلائقند و از تو نيز مهترند و اگر آنها نمى‏ بودند تو و آسمانها و

زمينو بهشت و دوزخ را خلق نمى‏ كردم بپرهيز از اينكه بر آنها با ديده حسد بنگرى، آدم كه منزلت آنها را ديد

نتوانست از حيله شيطان و شعله حسد در امان بماند تا اينكه بالاخره از آن درخت تناول نمود و نيز حوّا كه با

ديده حسد بر منزلت فاطمه زهرا ديده افكنده بود بسان آدم از آن درخت استفاده كرده و در نتيجه هر دو از

جوار رحمت الهى بسوى كره خاكى هبوط نمودند