راه بی زمان

چند نفر يهودى محضر رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله رسيدند دانشمندترين آنها به حضرت عرض كرد:

بفرماييد تفسير: سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الّا اللَّه و اللَّه اكبر چيست؟

نبىّ اكرم صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: خداوند عزّ و جلّ مى‏ داند كه بنى آدم بر خدا دروغ مى‏ بندند لذا فرموده: سبحان اللَّه يعنى خدا منزّه و مبرّا است از آنچه انسانها مى‏ گويند.

و امّا الحمد للَّه: خداوند عزّ و جلّ مى‏ داند كه بندگان شكر نعمتش را اداء نمى‏ كنند لذا پيش از آن كه بندگان او را حمد كنند او خودش را ستوده و اين حمد الهى و ستودنش اوّلين كلامى است كه اگر نمى‏ بود هرگز خدا به احدى نعمتى نمى‏ داد.

و عبارت لا اله الّا اللَّه يعنى شهادت به وحدانيّت حقّ تعالى، اعمال بندگان قبول نمى‏ شود مگر به آن و اين كلمه تقوى است كه در روز قيامت ترازوى عمل به واسطه‏اش سنگين مى‏ شود.

و امّا اللَّه اكبر بالاترين كلمات و نزد خدا محبوب‏ترين آنها است يعنى شى‏ء در عالم وجود بزرگتر از حقّ تعالى نيست و نماز صحيحا واقع نمى‏ شود مگر به واسطه آن زيرا نماز بر خداوند عزيز و ارجمند است و اللَّه اسم عزيز و ارجمند حقّ عزّ و جلّ مى‏ باشد.

يهودى گفت: اى محمّد راست گفتى، پاداش كسى كه اين كلمات را بگويد چيست؟

حضرت فرمودند: هنگامى كه بنده بگويد: سبحان اللَّه تمام موجودات زير عرش با او خدا را تسبيح مى‏ كنند پس حقّ تعالى به گوينده‏ اش ده مقابل اجر و ثواب مى‏ دهد و زمانى كه بگويد: الحمد اللَّه، حقّ تعالى نعمت‏هاى دنيا در حالى كه وصل به نعمت‏هاى آخرت شده‏ اند را به او ارزانى مى‏ فرمايد و اين كلمه، كلمه‏ اى است كه هر گاه اهل بهشت داخل آن مى ‏شوند بر زبان جارى مى‏ سازند و تمام كلماتى كه در دنيا شخص مى‏ گويد قطع و محو شده مگر الحمد للَّه و امّا لا اله الّا اللَّه، پاداش آن بهشت است.

علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏1، ص: 801