راه بی زمان

«محمد بن عبدالله بن طيفور» در كتاب «علل الشرايع» پيرامون آيه‏ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى‏ مى‏ گويد: خداوند به ابراهيم (ع) امر فرمود تا به ملاقات يكى از بندگانش برود. هنگامي كه ابراهيم نزد آن شخص آمد از او شنيد كه مى‏ گفت:
شنيده‏ ام خداوند بنده‏اى بنام ابراهيم را خليل خويش قرار داده است. ابراهيم از او پرسيد: نشانه آن بنده چيست؟ آن عبد صالح در پاسخ گفت: نشانه‏ اش زنده كردن مردگان است. ابراهيم (ع) كه خود را بر اين وصف ديد از خداوند درخواست كرد تا مردگان را حيات مجدد بخشد و خداوند بدو وحى فرستاد: أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ؟ قالَ: بَلى‏ وَ لكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي‏ يعنى من اطمينان حاصل نمايم همان خليلى هستم كه تو برگزيده‏ اى. و شايد منظور او معجزه‏اى بوده است كه بسان پيامبران ديگر بدان مسلح گردد. همچنين خداوند به ابراهيم فرمان داد تا براى زنده كردن مردگان ابتدا آنان را بميراند و به همين خاطر بود كه به دستور خداوند او چهار گونه پرنده يعنى «طاووس» و «كركس» و «خروس» و «مرغابى» را ذبح نمود. منظور از طاووس همان زبور و آرايش دنيوى است و منظور از كركس آرزوهاى طولانى مى‏ باشد و مقصود ازخروس شهوت و مرغابى حرص و طمع است. يعنى اى ابراهيم اگر قلبى زنده و بيدار و سكينه و وقار باطنى را خواستارى از اين اوصاف چهارگانه بر حذر باش و سؤال ابراهيم (ع) كه فرمود: رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى‏ و نيز سؤال پروردگار از او كه فرمود: أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ‏ هر دو اشاره و فرمانى الهى بود چرا كه خداوند از درون پاك ابراهيم اطلاع كامل داشت و مى‏ خواست بدين وسيله از او رفع تهمت نمايد و او را از شك و ترديد منزه گرداند